Ο καρκίνος του πέους είναι μία σπάνια νεοπλασματική νόσος με συχνότητα 1 περιστατικό ανά 100.000 άνδρες στις ανεπτυγμένες χώρες. Σε χώρες όμως με κακές συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, όπως στην Αφρική, το ποσοστό αυτό αυξάνεται μέχρι και 30 φορές. Συνήθης ηλικία για την πάθηση είναι μετά τα 50 έτη.

Ο κύριος παράγοντας κινδύνου για τον καρκίνο του πέους είναι η κακή τοπική υγιεινή, η οποία οδηγεί σε χρόνια φλεγμονή και μετάλλαξη. Κλασικός λόγος κακής υγιεινής είναι η παραμελημένη φίμωση. Έτσι σε χώρες που ο πληθυσμός περιτομείται μαζικά για θρησκευτικούς λόγους (για παράδειγμα οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι)  ο καρκίνος του πέους είναι εξαιρετικά σπάνιος. Ένας άλλος παράγοντας που έχει ενοχοποιηθεί είναι η ιογενής λοίμωξη από τον ιό των κονδυλωμάτων HPV.

Υπάρχουν κάποιες βλάβες του πέους που θεωρούνται προκαρκινικές και μπορεί στην πορεία να εξελιχθούν σε διηθητικό καρκίνο. Αυτές είναι η νόσος του Bowen, η λευκοπλακία, η σκληρωτική βαλανίτιδα και τα γιγάντια κονδυλώματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται στενή παρακολούθηση από το θεράποντα γιατρό. 

Ο διηθητικός καρκίνος του πέους είναι πολλές φορές μία κακή πάθηση. Εντοπίζεται κυρίως στη βάλανο και μπορεί να έχει ελκωτική μορφή, πληγές δηλαδή με σκληρό κρατήρα. Αυτή η μορφή με τα έλκη είναι και η χειρότερη, καθώς γρήγορα διηθεί τα σηραγγώδη σώματα του πέους και τους γύρω ιστούς. 

Ο διηθητικός καρκίνος του πέους συνήθως δίνει μεταστάσεις σε λεμφαδένες της βουβωνικής και κοιλιακής χώρας μέσω της λεμφικής οδού. Οι απομακρυσμένες μεταστάσεις σε ήπαρ, πνεύμονες και οστά δεν είναι συχνές. 

Η διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα, το ιστορικό και τη βιοψία της βλάβης. Πολλές φορές ο καρκίνος του πέους είναι αποτέλεσμα παραμελημένης φίμωσης. Αρχικά υπάρχει συνήθως ένα σκληρό ψηλαφητό οζίδιο που στην πορεία μεγαλώνει και μπορεί να έχει πληγές. Πολλοί άνδρες λόγω ντροπής δυστυχώς καθυστερούν πολύ την επίσκεψη στο δερματολόγο ή ουρολόγο, με αποτέλεσμα να διαγιγνώσκονται εξ αρχής με προχωρημένη νόσο και να έχουν κακή πορεία. Ο γιατρός θα ψηλαφήσει τη βουβωνική περιοχή για τυχόν παθολογικά διογκωμένους λεμφαδένες και ίσως ζητήσει αξονική τομογραφία κοιλίας για αξιολόγηση των ενδοκοιλιακών λεμφαδένων.

Η θεραπεία εξαρτάται από την επιθετικότητα και την έκταση της νόσου. Αρχικά συνήθως κάνουμε βιοψία της πρωτοπαθούς βλάβης. Η τάση σήμερα είναι η κατά το δυνατόν συντηρητικότερη χειρουργική αντιμετώπιση με διατήρηση πεϊκού ιστού. Στις περιπτώσεις που δεν γίνεται εκτεταμένη εκτομή του πέους (ριζική πεεκτομή), οι άνδρες θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα συνεπείς στην παρακολούθηση, καθώς ξέρουμε ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα τοπικής υποτροπής. 

Σε διηθητική νόσο με θετικούς λεμφαδένες ή σε επιθετική νόσο χωρίς ψηλαφητούς λεμφαδένες γίνεται συνήθως εκτεταμένος βουβωνικός λεμφαδενικός καθαρισμός. Αφαίρεση δηλαδή των βουβωνικών λεμφαδένων και από τις δύο πλευρές, είτε προληπτικά είτε επειδή υπάρχουν μεταστάσεις. Είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό χειρουργείο που απαιτεί εξειδικευμένη χειρουργική ομάδα. Η ανάρρωση μπορεί να καθυστερήσει, όπως και η επούλωση του τραύματος. Περισσότερο συχνές επιπλοκές του λεμφαδενικού καθαρισμού είναι το λεμφοίδημα των ποδιών, ο πυρετός, η διάσπαση του τραύματος και η συνεχής λεμφόρροια. Η χημειοθεραπεία γενικά δεν έχει καλά αποτελέσματα συνήθως.

Η επιβίωση εξαρτάται από το στάδιο και την επιθετικότητα της νόσου. Αν δεν υπάρχουν διηθημένοι λεμφαδένες, η πενταετής επιβίωση κυμαίνεται στο 60-85%. Αν υπάρχουν λεμφαδένες πέφτει στο 30-50%.