Παπαδημητρίου Νόσος του Peyronie - Kάμψη του πέους
Η κάμψη του πέους μπορεί να είναι συγγενής (δηλαδή εκ γενετής) ή επίκτητη (νόσος του Peyronie).
Η συγγενής κάμψη του πέους είναι σχετικά συχνή και υπάρχουν αναφορές που την ανεβάζουν έως και στο 5-10% του γενικού πληθυσμού. Συνήθως η κάμψη είναι λίγων μοιρών και δεν δημιουργεί πρόβλημα. Επίσης αρκετά συχνά μπορεί να συνυπάρχει με μία διαταραχή της ουρήθρας που λέγεται υποσπαδίας. Η διάγνωση της συγγενούς κάμψης συνήθως στηρίζεται στο ιατρικό και σεξουαλικό ιστορικό. Ζητάμε από το νέο άνδρα να βγάλει κάποιες φωτογραφίες σε στύση, ώστε να εκτιμηθεί ο βαθμός της κάμψης. Οι περισσότεροι άνδρες προσέρχονται συνήθως μετά την εφηβεία για βοήθεια. Η σοβαρή κάμψη, ειδικά άνω των 45 μοιρών, δημιουργεί μηχανικό πρόβλημα στη σεξουαλική επαφή ή αυτή μπορεί να είναι ακόμα και αδύνατη. Έχει επίσης σημαντικές ψυχογενείς προεκτάσεις για τον άνδρα.
Η επίκτητη κάμψη λέγεται νόσος του Peyronie και μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Δεν υπάρχουν μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες, αλλά φαίνεται ότι η νόσος είναι συχνή με ποσοστά από 1 % έως 9% του γενικού πληθυσμού. Είναι πιο συχνή σε άνδρες με σακχαρώδη διαβήτη και στυτική δυσλειτουργία και η τυπική ηλικία διάγνωσης είναι ανάμεσα στα 50-60 έτη.
Η αιτιολογία της είναι άγνωστη, αλλά έχουν ενοχοποιηθεί μικροτραυματισμοί του ινώδους χιτώνα του πέους κατά την επαφή. Η πιο αποδεκτή υπόθεση υποστηρίζει ότι το τραύμα οδηγεί σε φλεγμονώδη αντίδραση και αντικατάσταση του συνδετικού από ινώδη ιστό. Η δημιουργία της ινώδους πλάκας οδηγεί σιγά-σιγά σε γωνίωση που μπορεί να ποικίλει από λίγες μοίρες έως γωνιώσεις άνω των 100 μοιρών. Παράγοντες κινδύνου θεωρούνται το κάπνισμα, το σάκχαρο, η υπέρταση, η στεφανιαία νόσος και η κατάχρηση αλκοόλ.
Ποιες είναι οι φάσεις της νόσου Peyronie και πώς γίνεται η διάγνωση;
Γενικά η πάθηση έχει δύο φάσεις. Την οξεία αρχική φάση που διαρκεί συνήθως ως τους 12 μήνες, όπου υπάρχει συστηματική φλεγμονώδης αντίδραση και πόνος κατά τη στύση συνήθως. Κατά την οξεία φάση η γωνίωση μπορεί να μεταβάλλεται προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Στη χρόνια φάση που ακολουθεί συνήθως μετά τον πρώτο χρόνο δημιουργούνται οι ινώδεις σκληρές πλάκες που φέρουν επασβεστώσεις. Από εκεί και πέρα συνήθως η νόσος σταθεροποιείται και δεν αλλάζει η γωνίωση. Η νόσος του Peyronie σχετίζεται συχνά με έντονο άγχος και ψυχολογική πίεση για τον άνδρα.
Η διάγνωση στηρίζεται στο ιστορικό, την κλινική εξέταση και το υπερηχογράφημα του πέους. Ζητάμε συχνά φωτογραφίες σε στύση face και profile ώστε να εκτιμηθεί η συνολική γωνίωση και να μπορούν να γίνουν συγκρίσεις στο μέλλον για την πορεία της νόσου. Στο υπερηχογράφημα μετά την οξεία φάση συνήθως απεικονίζονται αποτιτανώσεις επί των σκληρών ινωδών ψηλαφητών πλακών.
Ποιες είναι οι διαθέσιμες θεραπείες για τη νόσο Peyronie;
Οι θεραπείες της νόσου του Peyronie είναι συντηρητικές ή το χειρουργείο.
Οι συντηρητικές θεραπείες αφορούν κυρίως το πρώτο στάδιο της οξείας φάσης που συχνά συνυπάρχει πόνος. Δεν υπάρχει ιδανική θεραπεία και έχουν δοκιμαστεί πολλά εμπειρικά σχήματα.
Ενδεικτικά αναφέρονται:
- Βιταμίνη Ε
- Potaba
- Ταμοξιφαίνη
- Κολχικίνη
- Αναστολείς της φωσφοδιεστεράσης 5
- Στεροειδή
- Εξωσωματική λιθοθρυψία
- Συσκευές κενού
Η ποιότητα των διαθέσιμων μελετών δεν είναι πάντως καλή.
Η χειρουργική θεραπεία συνήθως θα συζητηθεί με άνδρες με σοβαρές γωνιώσεις άνω των 30 μοιρών που κάνουν επώδυνη ή αδύνατη τη διείσδυση. Υπάρχουν διάφορες χειρουργικές μέθοδοι, όπως η τεχνική Nesbit , η χρήση μοσχεύματος και άλλες. Η επιλογή θα στηριχθεί στην εμπειρία και προτίμηση του χειρουργού και στις προτιμήσεις του άνδρα, αφού του εξηγηθούν όλες οι πιθανές επιπλοκές. Οι συχνότερες επιπλοκές του χειρουργείου είναι η ελάττωση του μήκους του πέους κατά 2 περίπου εκατοστά σε στύση και η στυτική δυσλειτουργία λόγω φλεβικής κυρίως διαφυγής. Σε άνδρες που η νόσος του Peyronie συνυπάρχει με σοβαρή στυτική δυσλειτουργία, συνήθως προτείνουμε την τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης που δίνει λύση και στα δύο προβλήματα με καλά ποσοστά επιτυχίας.